5. Nie każdy od razu staje się ojcem. Do tego trzeba czasu...

Dorosłem już...

Ty. Jeden z najlepszych siatkarzy na swojej pozycji. Szczęśliwy mąż, ojciec, brat, syn, przyjaciel. Można powiedzieć, że masz wszystko. Zajmujesz się ukochaną siatkówką, która pozwala ci dostatnie żyć. Masz piękną, mądrą, przesympatyczną i przede wszystkim wierną i oddaną żonę. Owocem waszej miłości jest kilku miesięczny synek. Nie martwisz się o rachunki, o załatwienie formalności kredytowych, bo zwyczajnie ich nie potrzebujesz. Ty jedynie chcesz miłości, szczęścia, zrozumienia. Wydaje się, że jesteś cholernych szczęściarzem, lecz prawda jest zgoła inna.

Jesteś siatkarzem, który gra bez radości, pasji. Jesteś mężem, lecz twoje małżeństwo po urodzeniu się waszego dziecka stanęło w miejscu. Twój syn prawie w ogóle nie ma z tobą kontaktów, bo zwyczajnie wolisz całe dnie siedzieć na hali, niż bawić się z nim, uczyć pełzać po kocyku. Przyjaciół straciłeś, wyjeżdżając z kraju do jednego z najlepszych klubów na świecie, by zacząć się rozwijać. Wyjechałeś, by móc w spokoju spłacić zaległość kredytową zaciągniętą na budowę wymarzonego w dzieciństwie domu. Czy znając prawdę, ludzie również powiedzieliby, że jesteś tym cholernym szczęściarzem?

Stoisz w przedpokoju wynajmowanego przez włoski klub mieszkania. Słyszysz płacz dziecka. Nie wiesz jak zareagować. Nie umiesz zajmować się dziećmi. Nie chciałeś się tego nauczyć mimo wielkich próśb Klaudii, namowy Łukasza, reprymendy ze strony Marceliny. Mówiłeś, że przyjdzie jeszcze na to czas. Wolałeś iść na halę i zgrywać się z nowymi kolegami z drużyny, a wieczorem integrować się z nimi w nocnych klubach. Myślałeś, że tego właśnie potrzebuje twoje dziecko. Myślałeś, że wystarczy to, że dzięki tobie jest na świecie, że ma na wszystko pieniądze, że nie będzie musiało się o nic martwić, ale nie myślałeś wtedy, że będzie potrzebowało ojca.

- Chodź Kubuś - wyciągasz ręce w jego kierunku. Mały zamiast wesoło się zaśmiać, jeszcze głośniej płacze za matką, która minutę temu wyszła z domu, stawiając cię przed faktem dokonanym. Masz zająć się synkiem przez całe popołudnie, gdyż jedzie do centrum handlowego, by wreszcie kupić sobie jakieś nowe ubrania w rozmiarze przed ciążą. - Jestem twoim tatą... - załamujesz się. Zdajesz sobie sprawę, że twój własny syn cię nie zna i boi się ciebie. Na stole znajdujesz rozpiskę, co robić, by wszystko było w porządku.

Przepraszam, że robię to w ten sposób, ale inaczej nie mogę.

Musisz przestać bać się własnego dziecka, a i Kuba przestanie bać się ciebie.

Po pierwsze: spróbuj się z nim bawić. Nie zrażaj się jego płaczem. Zawsze płacze, ale naucz się z nim porozumiewać, aby przestał. 

Po drugie: musisz go nakarmić. W kuchni wszystko masz naszykowane. Wystarczy tylko jak wyjmiesz z podgrzewacza i łyżeczką trafisz do jego buźki.

Po trzecie: przewiń go. Nie bój się, Nic mu nie zrobisz, na dodatek on ci jeszcze pomoże.

Po czwarte: bądź sobą. 

Kocham Was najbardziej na świecie :*

Klaudia.

Robisz wszystko zgodnie z jej planem. Po kilkunasty minutach Kubuś wreszcie śmieje się z tego co robisz. A robisz dziwne rzeczy. Stoisz na jednej nodze, udajesz jaskółkę, śpiewasz piosenką zapamiętaną jeszcze z przedszkola. Jesteś sobą. Nie udajesz poważnego, opanowanego Fabiana, lecz wygłupiasz się przed własnym dzieckiem. Niezdarnie próbujesz trafić łyżeczką do jego małych ust. Za pierwszym razem zupka ląduje na kaftaniku, za drugim na dywanie, a za trzecim na twojej własnej koszulce. Nie zrażasz się. Z łyżeczki robisz samolot i tym sposobem dziesięć minut później wypinasz dumnie pierś, gdyż cała miseczka jest pusta, a Kuba uśmiechnięty.

- To teraz najgorsze - delikatnie bierzesz go w ramiona, kładziesz na przewijaku i próbujesz przypomnieć sobie, jak robi to twoja żona. Jesteś z siebie zadowolony widząc małego szkraba w czystych ubrankach. - Żałuję... Tak wiele już straciłem z twojego życia, synku...

Po godzinie zabawy kładziesz się z nim na piersi na kanapie i zaczynasz nucić kołysankę, która płynęła z ust seniora Drzyzgi. Nie rejestrujesz momentu, gdy mały zaczyna równo oddychać, ani tego, w którym sam zasypiasz. Budzą cię dopiero słowa wypowiadane z ust żony...

- Jestem z ciebie dumna, skarbie... Kocham cię...

Zdajesz sobie dopiero teraz sprawę z tego, że byłeś głupi. Nie chciałeś zajmować się własnym dzieckiem, straciłeś jedne z najważniejszych momentów z jego życia. Nie byłeś przy nim, gdy brał pierwszą kąpiel, nie nosiłeś go po nocach na rękach, byleby przestał płakać, a przy okazji żebyś i ty mógł się wyspać. Nie chciałeś być prawdziwym ojcem. Nie byłeś na to gotowy, mimo że jesteś już przecież ponad dwudziestopięcioletnim mężczyzną. Ale zmienisz się. Wiesz, że można cię nazwać spełnionym mężczyzną. Dorosłeś...

~*~*~

Taki tam mały jednoparcik o Klaudii, Fabianie i ich synku z "Przeszłości". Tam nie mieli własnych części, bo brylowała Marcelina i Łukasz, ale teraz mnie coś naszło i napisałam.

To nie jest takie czystko kolorowe, jak poprzednie historie, ale wpadło mi do głowy i przez godzinę udało mi się napisać ;)

Teraz taka ważna informacja. Maniek zniknęła ze świata blogowego i na razie nawet ja nie wiem kiedy wróci i czy w ogóle wróci. Nie będą pojawiać się teraz jej epizody ;(

Pozdrawiam,

Dzuzeppe :*